Het hooggebergte in!

Vanuit Bludenz vertrekken we op zondagochtend richting St. Anton am Arlberg. Hoewel er een aparte coupe voor fietsen is en wij hebben gereserveerd, is de conducteur wat knorrig. In de trein ontmoeten we andere Nederlanders die ook naar Rome fietsen. Ons volk is in deze streken berucht. Vooral in het voorjaar maken heel veel de tocht naar Rome per fiets.

In St. Anton zijn we direct hoog in de Alpen. We moeten even zoeken naar de juiste weg. Dat leidt ertoe dat we een paar keer een weggetje afsuizen en vervolgens weer omhoog moeten ploegen, omdat het toch niet de goede kant op was. We willen niet over de autoweg, dus kiezen we een soort van voetpad/mountainbikeweg. Mooi, maar onverhard en het schiet niet op. Bovendien kans op lekke banden. Tijdens de lunch besluiten we dat de route toch over de autoweg gaat. 

Daar suizen we even later met hoge snelheid naar beneden, de teller heeft de 45km p/u gehaald. Maar de wind waait hard hierboven en ik krijg tintelende handen. Even schiet ik in paniek, ik voel me niet helemaal meer of ik de fiets onder controle heb. Met behulp van zelfcoaching (" Je fietst al 40 jaar man, gewoon sturen en remmen" en "Stel je niet zo aan!", ik ben blijkbaar niet van het positieve coachen) krijg ik mezelf en daarmee de fiets weer onder controle. 

Vanaf Landeck gaat het minder steil en veel over een mooi fietspad. Sommige stukken zijn vrij steil. Niet lang, maar kettingen en tanden knarsen. De lucht betrekt, maar voorlopig blijft het droog. Dat wordt morgen waarschijnlijk anders, als we de Reschenpass willen bedwingen...

De tocht eindigt vandaag in Ried. Op de camping komt mijn vader Jan tegen. Een andere Rome-ganger tegen, die hij in Duitsland een paar keer is tegen gekomen.

De spierpijn valt mee, zadelpijn voel ik een beetje. Ik ben fris gedouched en kijk naar de bergtoppen om me heen. Mooi.