De Koninginnerit

24 september 2015 - Città di Castello, Italië

Valico di Viamaggio, zo heet-ie en wij zullen bewijzen dat wij hem kunnen hebben. Wat weten we van m? Niet zoveel, dit deel van de route staat niet in ons routeboekje van Reitsma. Op internet schrijft Reitsma dat de de beklimming van deze berg een stijgingspercentage van gemiddeld 4%-8% heeft, met een paar keer een stuk van 500m dat 9% is. Mensen die het al gereden hebben, schrijven over uitschieters naar 10%-15%. In de Alpen hebben we de steilste stukken overgeslagen, daardoor is dit stuk over de Apenijnen in feite de Koninginnerit. Volgens sommigen zelfs zwaarder dan de Alpenritten. We gaan het beleven...

We rijden weg uit Ponte Messa/Pennabili rond 8:45 uur. De route is niet ingewikkeld: gewoon omhoog. En het is zwaar bewolkt, maar droog! 

 

Beklimming Viamaggio

Gestaag klimmen we door, de eerste 10 km zijn goed te doen en we kunnen zelfs genieten van het uitzicht. Na verloop van tijd wordt de weg steiler. Ik merk dat ik me na weer een steil deel afvraag of dit nu zo'n 9% stuk was. We weten ook niet waar de klim eindigt en de afdaling begint, als we die überhaupt krijgen...

Na 25 km alleen maar omhoog rijden, staat er ineens de "passagio di Viamaggio" op een bordje langs de kant, met daarachter 8,1 km. Zou dat de top zijn? Ik hoop het. De weg gaat tot helemaal door naar San Sepolcro, dat is nog bijna 15km verder. 

Het klimmen is over het algemeen goed te doen, maar die steile stukken zijn een aanslag op mijn bovenbenen. Ik merk dat ik steeds sneller verzuur en dat de benen eigenlijk niet meer zo'n zin hebben. "Passagio di Viamaggio 4,1 km." Dat is verdorie toch te doen! Nog een schepje er bovenop.

Na een dikke 30km omhoog bereiken we de top. We zitten op 1050 meter staat aangegeven. Maar belangrijker nog: daarna begint de afdaling. We hebben het gehaald en ik heb niet gehuild! 

Bijna boven

We laten ons naar beneden vallen, terwijl de zon zelfs even doorbreekt. Het gaat soms vrij hard vind ik, boven de 40km per uur, maar het wegdek is op sommige stukken erg slecht dus neem ik geen risico's. Bergop reed ik vaak een stukje voor  (heb misschien ook net wat lichtere bepakking), maar mijn vader is duidelijk de betere daler van ons twee. In no time zitten we bij San Sepolcro. Tijd voor wat eten.

Terwijl we op het terras zitten, zien we ineens twee andere Rome-fietsers die we in de Alpen hebben gezien, in de trein uit Bludenz en later nog in Ried. We kletsen even bij over de belevenissen. Zij hebben de oude (minder steile) Reitsma-route genomen. Dat kon blijkbaar toch, hoewel de weg eigenlijk is afgesloten en niet meer wordt gebruikt. Maar goed: wij hebben een heldhaftig verhaal. 

Na het eten is het nog een uurtje fietsen naar Citta di Castello, ons eindpunt voor vandaag. Daar strijken we neer op een camping net buiten de stad. Het is mooi geweest voor vandaag! Het was pittig, maar we hebben het geflikt. 

Foto’s

5 Reacties

  1. Carin:
    24 september 2015
    Wow, supergoed! Trots op jullie, op naar de volgende etappe.
  2. Rina en wouter:
    24 september 2015
    Toppers mannen. - Joost hou jij je vader 'n beetje uit de wind. -
  3. Willem veldt:
    25 september 2015
    Veel plezier vader en zoon!
  4. Kees en Anja:
    25 september 2015
    Jeetje,wat een doorzettingsvermogen.
    Dan doen wij het toch wel wat relaxter in Australië,haha
    Veel succes nog verder.
  5. Ineke:
    25 september 2015
    Super hoor! Jullie zijn helden!