Impossibile? Bestaat niet!

Na de rustdag van gisteren stappen we vol goede moed op de fiets. Het is een stralende dag, niet te heet, perfect fietsweer. Een lange etappe vandaag naar Narni, met een paar klimmetjes erin. 

Eerst is het even zoeken naar de juiste weg, maar al snel zoeven we met de wind in de rug over het asfalt. De eerste klim is heel goed te doen. De benen zijn weer uitgerust en we genieten van het uitzicht. Nog een hele tijd zien we Assisi in de verte liggen.

Onderweg maken we een paar foto's, bijvoorbeeld van een schaapskudde die langskomt. Het gaat allemaal voorspoedig. Zelfs bij de lastigste klim volgens het boekje. In de afdaling passeer ik de 1000km grens op mijn kilometerteller.

Als tussenstop heb ik Castello di Casigliano bedacht. Dat ligt 6km uit de route, maar het is dit kasteel waar ik Suzanne ten huwelijk heb gevraagd. Daar moet ik natuurlijk naartoe! Bovendien hebben ze een goed restaurant, dus dat komt goed uit!

Als we Casigliano naderen, komen de herinneringen weer boven. Het kasteel is nog steeds mooi. Het restaurant helaas dicht...
Jammer, maar toch leuk om het weer gezien te hebben. 

Inmiddels is het tegen half twee en hebben we 75km in de benen. Gauw een pasta scoren! Als we afrekenen zien we Jan langskomen. Hij is ongeveer tegelijkertijd uit Assisi vertrokken en fietste niet ver achter ons. Samen fietsen we het middagdeel. Dat is nog eens 35 km.

En het gaat verder omhoog, richting de stad Narni. Onze camping ligt 6 km voorbij Narni, maar als we bijna bij de stad zijn houdt de politie ons tegen. Ik leg uit waar we naartoe moeten en het antwoord is: dat kan vandaag niet. De weg is dicht. Er blijkt een zeepkistenrace te zijn. We kunnen er niet door, of ja het kan wel. Dit is Italië op zijn best: impossibile zeg je vaak, maar het bestaat eigenlijk niet.

We kunnen omhoog, maar moeten via een trap. Als wij dat willen vinden de agenten het ook best. We mogen door. Die trap is nog even een uitdaging, want gaat 10 meter steil omhoog. Als we hijgend bovenaan komen staan we aan het parcours. "Welke kant op naar de camping?", vragen we. Eerst kan het natuurlijk niet, maar daarna mogen we even onder het afzetlint door en wurmen ons langs de toeschouwers. We zien nu ook wat er gaande is:
men jakkert in een soort zelfgebouwde kart vanuit de stad naar beneden. Zonder motor en sommigen remmen met de voeten. Narni is waarschijnlijk 3 weduwen rijker na vandaag.

Nog 3x mogen we niet verder, maar uiteindelijk toch wel, en dan zijn we in het stadje. We nemen een cola en komen bij op een terrasje. Dan is het tijd voor de laatste 7 km naar de camping. Die gaat nog flink omhoog, maar we redden het. Als we eindelijk bij de camping zijn, is alles dicht: hek, receptie, luiken, alles. Het zal toch niet...

We bellen aan en een oud mannetje komt uiteindelijk naar het hek. Hij mist een past tanden, maar weet uit te leggen dat de camping gesloten is. Maar we kunnen natuurlijk toch blijven. En eten? Restaurant is ook dicht, maar hij zegt: ook dat is geen probleem. Wat er vervolgens gebeurt, overtreft onze stoutste dromen. We kunnen niet alleen op de camping terecht, maar deze meneer rijdt ons wel even naar het restaurant en zijn vriend (eigenaar van het restaurant) rijdt ons weer terug. En zo eindigen we de dag, na een heerlijke maaltijd, nog nagloeiend van de belevenissen van vandaag en de gastvrijheid van meneer Alfonso.